Długo czekałem na tą płytę, bo i nie łatwo ją dostać. Przez ten czas naczytałem się trochę porównań, że to taki Tiamat tylko chrześcijański, a ponieważ Tiamat swego czasu zajmował u mnie pozycję numer jeden dlatego z tym większą niecierpliwością czekałem na Wizjonera. W końcu udało się, drżącymi palcami rozpakowałem przesyłkę włożyłem do odtwarzacza i.... spotkało mnie lekkie rozczarowanie.
   
   „Within Arcanum Hall" to druga po „Mystical Dominion" solowa płyta James'a Allin'a, bowiem Visionaire to „zespół" składający się tylko z jednego człowieka, który sam pisze wszystkie teksty, układa muzykę, gra i śpiewa (z niewielką pomocą Katriny Haneford, żeńskiego wokalu).
   
   Trudno mi jakoś zaklasyfikować, zaszufladkować, to co stworzył James Allin, jedyne co mi przychodzi do głowy to surrealistyczne obrazy Salvadora Dali. Album to podróż w najprzeróżniejsze światy jakie roztacza przed nami autor. Nie ma tu mocnego gitarowego uderzenia, główną rolę odgrywają keyboard'y (co niestety odbija się trochę niekorzystnie na sekcji rytmicznej, słychać automat), dużo elektronicznych efektów zagranych jednak ze smakiem i wyczuciem. Gitary podkreślają muzykę jak mocniejsze pociągnięcia pędzla. Najprzeróżniejsze przejścia, klimatyczny ciepły kobiecy głos, dzwony bijące w tle czy powiew wiatru, jednym słowem smaczki, które odkrywa się z każdym kolejnym odsłuchaniem. Z tą muzyką słuchacz faluje, płynie, ona wciąga.
   
   Teksty są bardzo osobiste i niesamowicie obrazowe (stąd moje skojarzenia z Dali'm) zaglądamy w najprzeróżniejsze zakątki duszy i umysłu Wizjonera. Nie ma co ukrywać, miałem dość spore problemy z ich przetłumaczeniem, miejscami niezrozumiałe, ale to nie wynika z tylko mojej ignorancji językowej, to jest poezja, miejscami trudna i w odbiorze i w zrozumieniu, nie wspominając o kilku słowach niedostępnych w moim słowniku.
   
   Tak to już jest, że albumy, które mnie poruszyły i nadal poruszają nigdy za pierwszym razem nie wzbudziły we mnie zachwytu. Słuchanie w pośpiechu też kończyło się rozczarowaniem.„Within Arcanum Hall" nie jest tu wyjątkiem, potrzebowałem czasu żeby odkryć urok tej muzyki, zresztą ona wymaga po prostu odpowiedniego nastroju, inaczej
   nudzi. Płytki nie polecałbym wszystkim, na pewno nie miłośnikom mocnego uderzenia i szybkiej perkusji, są to raczej klimaty Pink Floyd, Vangelis czy Tangerine Dream. Co do Tiamatu – „Wild honey" to koniugacje są, choć odległe, trochę podobna barwa głosu i w
   podobnym surrealistycznym klimacie, muzycznie jednak różnią się i to bardzo ale nie miejsce tu na analizę porównawczą.
   
   Visionaire - „Within Arcanum Hall" wymaga od słuchacza czasu i zaangażowania, najlepiej usadowić się wygodnie, włączyć muzykę, zamknąć oczy i dać się porwać w zaświaty.